Antzinako ohiturak galtzen joan dira,
gaur egongo umeek ez baitute haien denbora librea hainbeste aprobetxatzen lehen
bezala. Klasetik ateratzen zirenean eskolaz kanpoko ekintzak bazituzten eta
ondoren etxera joaten ziren. Etxean etxerako lanak egiteko denbora gutxi
erabiltzen zuten, izan ere, ez baitzuten hainbeste etxerako lanik. Ondoren,
kalera joaten ziren haien lagunekin jolastera eta gauera arte kalean jarduten
ziren.
Gaur egun badaude neska-mutikoak
eguneroko eskolako jardunaren ostean eskolaz kanpoko jarduerak dituztenak ere.
Badira kirol jarduerak, kultura jarduerak edota ikasketen errefortsurako
jarduerak. Hala ere, umeek ez dute arratsaldeetan denborarik izaten oso
lanpetuta dabiltzatelako, egunean zehar jarduera bat baino gehiago izaten
dutelako.
Alde batetik, familien nahia dago umeek
ahalik eta formazio onena jaso dezaten; bestetik, komeni da kontuan hartzea umearen
ongizaterako beharrezkoa dela nahikoa denbora librea izatea. Komeni da kontuan
hartzea umearen bizi kalitaterako beharrezkoa dela lanpetuegia ez egotea
jarduera instituzionalekin zein helduarorako prestatzea helburu duten
jarduerekin. Umearen ongizatea ziurtatzeko garrantzitsua da gaur egungo
bere interesei edo beharrei erantzuna ematea. Eta horretarako ezinbestekoa da
nahikoa denbora librea izatea.
Ezin dugu ahaztu
lehen teknologia ez zela existitzen edo gaur egun baino gutxiago erabiltzen
genuela. Beraz, lagunekin gelditzeko etxeko telefonora deitzen zen edo klasean
bertan hitz egiten zen arratsaldean leku eta ordu konkretu batean topatzeko. Aldiz,
gaur egun teknologiek umeengan eragin handia daukate, txikiak gerenetik teknologiekin
kontaktuan egoten baikara. Gero eta adin txikiagoarekin izaten dugu sakeleko
telefonoa eta nire ustez kaltegarria da; izan ere, teknologiek denbora asko
kentzen digutelako. Umeek lagunekin kalean ibili ordez eta beste umeekin
jolastu ordez, etxean jarduten dute
teknologiekin jolasten eta aurrez-aurreko adiskidetasun galtzen dute
gehienetan. Halaber, lagunekin kalean dabiltzatenean, nahiz eta guztiak batera
egon bakoitza bere telefonoarekin dabil, besteei kasurik egin gabe.
Hezkuntza arloa aztertzen badugu,
aldaketa nabaria ikus dezakegu. Duela hainbat urte eskola batek eskaintzen zuen
hezkuntza tradizionala zen; hau da, lehenego argazkian ikus dezakegunez
ikasleak banaka esertzen ziren, bakoitza bere idazmahaian. Ikasketa mota
honekin lortu nahi zuten metodoa autoritarioa eta zuzentzailea zen.
Ikasgelan elementu garrantzitsuena
irakaslea da, hura da klasean nagusia eta bere ahotsa entzungo da bakarrik;
izan ere, ohiko irakaskuntzan ikasleek ez zuten parterik hartzen. Gainera,
ikasleen ezagutzen ikaskuntza kontrolatzea ezinezkoa da hezkuntza sistema ez
baita ikasle bakoitzaren ezaugarriei egokitzen.
Ikaskuntza inteligantziaren formazio
bezala ulertzen zen eta ikasle-irakasle harremana ez zen oso estua izaten.
Azkenik, irakaskuntzan erabiltzen zuten hizkuntza Latina zen eta ebaluatzeko
modu bakarra idatzizko azterkeak ziren.
Bestalde, gaur egungo hezkuntza
sistema berritzailea da; hau da, bigarren argazkian ikus dezakegunez ikasleak
taldeka esertzen dira tale lana sustatzeko asmoz. Ikasgelan elementu
garrantzitsuenak ikasleak izango dira eta irakaskuntza metodo honekin parte
hartzea sustatzea eta klasea dinamikoagoa egitea lortuko dugu, ikasleek hartzen
duten rola libreagoa eta orientatiboagoa izango da.
Hezkuntza sistema honetan dagoen
ezagutza esanguratsua da eta garrantzitsuena da ikasleek ikasten ikastea.
Horretarako ikasleak taldeka egingo dute lan eta ezagutzak beraien artean
partekatuko dituzte. Sistema honetan ikasleen ikaskuntza maila kontrolatzea
errazagoa izango da; izan ere, hezkuntza ikasleei egokitzen baita.
Ikaslearen
ikaskuntza aktiboa garrantzitsua da, bere kabuz ikasi behar duelako eta
horretarako emaitzak aztertu ordez ikaskuntza prozesua aztertu behar da.
Amaitzeko, gaur egungo irakaskuntzan
erabiltzen den hizkuntza ikasleen ama hizkuntza da.
Orain arte alderatu ditudan hezkuntza
sistemak gure gizartean izan ditugun sistemak izan dira. Baina badira beste
gizarte batzuetan non ez dute horrelako sistemarik ezta oinarrizko hezkuntzarik
ere. Afrikan bereziki ume gehienek ez dute ikasteko aukerarik izaten eta
abantaila bakun hori duten umeek oso baldintza latzetan ikasi behar dute. Izan
ere, ez dute guk ditugun baliabiderik izaten: mahailak, aulkiak, koadernoa,
boligrafoa, arbela ezta klase egokia emateko lekurik ere. Amaitzeko, kontuan
izan behar dugu batzuetan ume hauek kilometro asko ibili behar dituztela
ikastolara joateko.